Gelukkig heb ik geen idee wie de foto heeft gemaakt, of uitgekozen, die ik aantrof bij een artikel in Mezzo Actueel. Maar ik merkte wel meteen een Pavlov-raectie bij mezelf op. Het is een duidelijke situatie van niet praten met, maar praten over, de zorgvrager in dit geval.
De twee jongere dames staan expliciet met hun rug naar degene over wie ze het hebben. Is dat een slechthorende mevrouw? Is het een dementerende dame? Is ze misschien alleen wat slecht ter been? Eén ding is zeker: er wordt nadrukkelijk over haar of haar situatie, of haar zorgvraag, of de manier waarop er met haar moet worden omgegaan gepraat. Zelf neemt ze op geen enkele manier deel aan het gesprek, maar gezien haar gezichtsuitdrukking is ze wel erg benieuwd naar wat er wordt gezegd..
Het stuit me werkelijk tegen de borst, omdat deze manier van met zorgvragers omgaan net zo verwerpelijk is als op deze manier met mantelzorgers omgaan. Nog steeds gaat de traditionele gezondheidszorg er van uit dat alles om de cliënt/patiënt draait. Mantelzorgondersteuners stellen de mantelzorger centraal. Maar waar blijft hier de beleving dat het altijd moet gaan om de wisselwerking tussen zorgvrager, zorgverlener en mantelzorger?
Geen dialoog maar een trialoog
In een reactie op het Plan van aanpak”Waardigheid en trots, Liefdevolle zorg. Voor onze ouderen.” van staatssecretaris Van Rijn over gewenste veranderingen in de verpleeghuiszorg schrijft Mezzo:
“de cliënt en zijn naasten vormen één systeem. Daarom moet juist ingezet worden op de versterking van de relatie tussen professional, cliënt èn zijn mantelzorgers. Het gesprek tussen professional en cliënt wordt door Van Rijn benoemd. De mantelzorger moet altijd bij dit gesprek worden betrokken. Ook als er sprake is van tegengestelde belangen tussen de mantelzorger en de zorgvrager. Deze kunnen dan juist bespreekbaar gemaakt worden. Rust, aandacht en tijd voor dit gesprek en een andere manier van werken zijn belangrijke randvoorwaarden voor de gewenste veranderingen. Als de cliënt en zijn naaste het vertrekpunt zijn, ontstaat er meer ruimte voor een echt gesprek over welke zorg en ondersteuning belangrijk zijn, wat naasten kunnen en willen doen en waar grenzen zijn.”
Daar ben ik het natuurlijk mee eens. Maar waarom dat dan illustreren met zo’n verkeerd gekozen foto, waarop duidelijk een tweegesprek plaatsvindt, en geen “driegesprek”.
Zorgtriade
Al sinds 2005 ben ik een warm pleibezorger voor de zorgtriade: de verbeelding van de relatie t tussen zorgvrager, zorgverlener en mantelzorger als een gelijkzijdige driehoek, waar de communicatie op basis van gelijkwaardigheid plaatsvindt. Iedereen praat met iedereen, en nooit achter iemands rug om. Openheid en transparantie bevorderen de goede sfeer en het samenwerken om het, gezamenlijk gestelde, doel te bereiken: optimale zorg.
Vind je dit bericht interessant? Wil je er je mening over geven? Geef gerust hieronder een reactie!