Sinds een maand ben ik ook intensieve mantelzorger voor mijn moeder. Ook in de zin van: ik was al mantelzorger, maar nog voornamelijk dochter. Maar na een bijna fataal val-incident in de badkamer ben ik nu een intensieve spilmantelzorger. Dat is even wennen.
Val-incident
In de media en in de zorg wordt overal gewaarschuwd voor val-risico, val-incidenten en de gevolgen daarvan. Vooral ouderen lopen een behoorlijke kans om door een val plotseling in een soort achtbaan van zorgbehoefte terecht te komen. Als er al niets is gebroken kan er toch door de schrik, of door kneuzingen en inwendige bloedingen behoorlijk wat schade ontstaan. Soms is die meteen merkbaar, soms pas na uren, of soms zelfs pas na een paar weken, zo werd mij verteld. Mijn moeder was daarom extra voorzichtig, en hield zich altijd goed vast. Maar toen de thuiszorg er was om haar te helpen bij het douchen liet die haar heel even alleen in de badkamer, om iets uit de slaapkamer te gaan halen. En Boem. Gelukkig kwam ik een paar minuten later toevallig even voor de gezelligheid langs. Moeder samen opgeraapt, thuishulp kleedt haar aan, ze heeft een flinke bult op haar hoofd en een dikke, gekneusde vinger. En is een beetje confuus….
Nazorg
De thuishulp is ook behoorlijk ontdaan door het voorval, dus ik probeer niet boos te zijn, maar eigenlijk ben ik laaiend: ik schakel niet voor niets de thuiszorg in om haar te helpen! Ik eis dat ze in het dossier een notitie maakt van het val-incident; dat is de eerste keer dat iemand van de thuiszorg iets in de map schrijft…
Als de thuiszorg is vertrokken vraag ik aan moeder of ze nog even terug naar bed wil, maar dat wil ze niet. Dus neem ik haar mee naar mijn huis. Weliswaar zou ik de administratie van mijn bedrijf gaan doen, maar ik kan haar zo toch niet achterlaten. Onderweg in de auto begint ze stevig te kokhalzen. Geen goed teken. Zou ze toch een hersenschudding hebben? Thuis toch maar meteen de dokter bellen, neem ik me voor. Maar eenmaal bij mijn huis is ze helemaal de weg kwijt. Met moeite zet ik haar op het toilet en bel, omdat de huisarts met lunchpauze is, 112. De ambulance is er binnen 20 minuten, en ik ga mee naar het ziekenhuis.
Onderzoek
Moeder heeft een flinke inwendige bloeding in haar hoofd, zo blijkt uit een scan. Operabel, ja, maar ze is wel 84. Dus wat is wijsheid? In overleg met mijn zus in het buitenland beslissen we: niet opereren. Ze wordt naar de afdeling Neurologie gebracht, en als ze daar goed verzorgd is, en haar gebroken vingen gespalkt, ga ik naar huis om te eten. Net als ik de laatste hap in mijn mond steek belt het ziekenhuis: met een bloeddruk van 246 weet men niet of moeder de nacht nog wel zal gaan halen. Met vliegende vaart naar het ziekenhuis om afscheid te nemen. Onderweg pik ik mijn verstandelijk gehandicapte zus op. Met haar samen zit ik aan het bed van moeder, die er letterlijk uit ziet of ze op sterven na dood is. Heftig. Na verloop van tijd worden we allemaal wat rustiger, en uiteindelijk gaat echtgenoot met zus naar huis. Zus uit buitenland arriveert laat: heeft in vele files gestaan, en is ook doodop. Voor mij wordt een bed bijgeschoven, en ik overnacht in het ziekenhuis.
Sterke vrouw
De volgende ochtend praat ik op zachte toon met mijn dochter, die mij belt om te vragen hoe het is. Als ik me omdraai kijkt moeder me aan. Kadootje: ze is er nog! In de loop van de vier volgende dagen knapt ze wonderlijk snel op, en op de vijfde dag mag ze over naar de revalidatie. En ook daar gaat het herstel razendsnel, totdat ze na tien dagen een terugval krijgt. Het is inmiddels twee weken na het val-incident. Bij opname op de spoedeisende hulp blijkt dat ze opnieuw een bloeding in haar hoofd heeft (gehad). In combinatie met een bloeddruk van 210 lijkt dat niet heel gezond. Er wordt besloten tot operatie, maar dat duurt nog 5 dagen: eerst de bloedverdunners afbouwen.
Operatie geslaagd
Vorige week is ze geopereerd, en na een paar dagen in het ziekenhuis weer terug in het verpleeghuis voor revalidatie. Daar wordt ze verzorgd, en daar is alles mee gezegd. Ze wordt geholpen bij het opstaan en naar bed gaan, en als ze er om vraagt bij naar het toilet gaan. Zelf gaat ze niet, bang als ze is voor een nieuw val-incident. Als ze er niet om vraagt is er geen mens die bedenkt dat ze naar het toilet moet. Of iets aanreikt in de vorm van bezig zijn, of gezelligheid. Dus kijkt ze reikhalzend uit naar bezoek. Ze springt een gat in de lucht als ik arriveer en wordt verdrietig als ik weer vertrek. Dat trekt een zware wissel, als je daarnaast ook nog een eigen gezin, je baan en een eigen bedrijf hebt. Om nog maar te zwijgen van de tuin, het huis en de tuin van moeder, en de familie die op de hoogte moet worden gehouden.
Wil je op dit bericht reageren? graag!
Heb je een vraag? Gebruik dan liever het contactformulier