Thomashuizen worden in de Volkskrant volkomen onterecht beticht van oneigenlijk gebruik van zorggelden, met name pgb. De aanval op pgb-houders en zorgverleners, die zich rechtstreeks door de zorgvragers laten betalen, heeft daarmee een nieuw dieptepunt bereikt. Onjuiste berichtgeving is iets waar kranten voor zouden moeten waken. Als in het begin van een artikel een onjuiste bewering wordt neergezet valt de nuancering daarvan in de rest van het artikel minder op. Alleen de sensatiebeluste koppen worden overgenomen als “groot nieuws”, bijvoorbeeld in Skipr, het vakblad voor (traditionele) zorgaanbieders. Daar wordt vandaag min of meer triomfantelijk gekopt: Thomashuizen gebruiken zorggeld voor huur. Vooral in het begin van het artikel wordt dik aangezet dat geld dat bestemd is voor zorg wordt uitgegeven aan het betalen van huur. Hier worden appels met peren vergeleken. En wat erger is: wie er geen verstand van heeft slikt de kritiek voor zoete koek…
Hoe werkt een pgb
Even uitleggen hoe een pgb in de AWBZ werkt. Een zorgvrager kan naar eigen inzicht zorg inkopen met een pgb. De hoogte van het pgb wordt bepaald door de indicatie, die is afgegeven door een onafhankelijke instantie, het CIZ. De zorgvrager legt de (zorg)afspraken vast in een contract en zo lang de zorg volgens afspraak wordt geleverd is er geen vuiltje aan de lucht. De zorgverlener ontvangt een salaris voor de geleverde zorg. Of de organisatie die de zorg levert ontvangt een vastgelegde vergoeding voor het leveren van de zorg. Wat de zorgverlener vervolgens met zijn inkomsten doet mag de zorgverlener natuurlijk helemaal zelf weten. Zolang de zorg maar volgens de afspraken op maat wordt geleverd en kwalitatief verantwoord is. In mijn ogen is het prima als dit wordt uitgegeven aan huur van het huis. Maar de zorgaanbieder kan er bij wijze van spreken ook van op vakantie gaan. Of een nieuwe auto van kopen. Het is immers geen zorggeld meer, het is inkomen van de zorgaanbieder!
Gebruik van zorggeld voor huren
Dat werkt natuurlijk niet alleen zo met een pgb, maar ook met zorg in natura. Ik ken heel wat zorgaanbieders die kapitale panden gebruiken voor hun kantoren. Daar verblijven tussen negen uur ’s morgens en vijf uur ’s middags de managers en andere staffunctionarissen, zoals medewerkers van personeelsdiensten en administratie-afdelingen. Je zou bijna kunnen zeggen dat daar de mensen werken die geld kosten in plaats van opleveren: de overhead. De huur (of de koop) van deze panden wordt natuurlijk gefinancierd met de opbrengsten van de activiteiten van die organisatie. Dat is: het leveren van zorg ( in natura), die wordt vergoed door de zorgkantoren, volgens vastgelegde afspraken. Van zorggeld dus.
Vrijwilligers en stagiaires.
In het artikel wordt op een neerbuigende manier verteld dat er veelvuldig gebruik wordt gemaakt van vrijwilligers en stagiaires. Alsof dit een minpunt van de Thomashuizen zou zijn. Dat is natuurlijk een kromme redenering. Als er stagiaires kunnen werken betekent dit dat Thomashuizen zo goed functioneren dat ze geschikt zijn om zorgstudenten stage te laten lopen. Zodat ze het vak leren. En vrijwilligers worden in de hele zorg ingezet, daar wordt door de overheid op gestuurd: dat moet, want de zorg is anders onbetaalbaar. Waarom zouden traditionele zorginstellingen wel met vrijwilligers mogen werken, en Thomashuizen niet? Ik kan er echt geen touw aan vast knopen…
Fulltime aanwezig
Waar in het artikel geen aandacht aan wordt besteed is het feit dat de zorgondernemers wonen in of aangrenzend aan de Thomashuizen. Zij zijn daardoor fulltime aanwezig, en in ieder geval altijd, dus 24/7, op de achtergrond. In geval van nood zijn zij heel snel ter plaatse. Ook hierdoor is de inzet van vrijwilligers en stagiaires natuurlijk geen enkel probleem.
Overdrijven
Natuurlijk loopt er wel eens iets verkeerd. Natuurlijk is er wel eens een miscommunicatie. Natuurlijk blijkt er wel eens een zorgvrager toch niet helemaal op zijn plek te zijn in een Thomashuis. En ja, hoe groter de organisatie, hoe breder de kloof tussen “overhead” en zorgondernemers. Het succes van de Thomashuizen moet niet ook hun ondergang inluiden. Dat er waakzaam wordt gereageerd op mogelijke misstanden is alleen maar goed. Maar om nu één voorbeeld van een toegenomen zorgvraag op te hoesten alsof dit illustratief zou zijn voor gebrek aan zorg voor de duizend zorgvragers die een “happy home” hebben gevonden in de Thomashuizen vind ik wel wat overdreven.
Kwaliteit van zorg
Als mantelzorgmakelaar en als familielid van een Thomashuis-bewoonster kan ik me op geen enkele manier vinden in het anti-Thomashuizenbetoog in De Volkskrant. Ik ervaar het als, opnieuw, een poging om het pgb in het algemeen en een PGB-gebaseerde zorgaanbieder in het bijzonder in een kwaad daglicht te stellen. Door de kleinschaligheid en de persoonlijke betrokkenheid van de zorgondernemers, medewerkers, vrijwilligers en stagiaires wordt in mijn ogen een kwaliteit van zorg geboden, die ik zelf nog in geen enkele andere zorginstelling heb aangetroffen.
Lees het artikel op http://urly.nl/thomashuizen