Vandaag is het vijf mei, en op deze dag vieren we dat Nederland bevrijd werd van de Duitse bezetting en onderdrukking, die vijf jaar duurde.
Ieder jaar opnieuw ben ik onder de indruk van de verhalen die 4 mei, dodenherdenking en vijf mei bevrijding losmaken.
Straks ga ik naar de verjaardag van mijn vader , die 67 jaar geleden op zijn verjaardag werd bevrijd…Vandaag de dag kunnen wij het ons niet voorstellen: niet mogen zeggen wat je denkt, niet ’s avonds over straat, geen winkels die uitpuilen van de producten, of je die nu nodig hebt of niet… Geen Nederlandse vlag, geen radio (tv, media) die jou laten horen wat je wil horen, maar die gecensureerd worden en geredigeerd om alleen maar te brengen wat je niet wil horen. Soms is er wat van romantiek: stiekem naar radio Oranje luisteren, avontuurlijke voedselstrooptochten, verzetsblaadjes verspreiden en zorgen dat je niet gesnapt wordt. Dat zijn wat voorbeelden uit mijn eigen familiekring. Maar ook: het bombardement waarbij mijn moeders beste vriendin 2 familieleden verloor, de honger, het altijd op je hoede zijn, het gebrek aan allerlei voedingsmiddelen die nu de schappen uit puilen. Saamhorigheid van de “goeden”, de angst voor verraad en onterechte “vergelding”.
Vandaag de dag is er steeds minder saamhorigheid lijkt het wel.
Het is nu meer “samen voor ons eige”, zoals Van Kooten en de Bie het al in de Tegenpartij van het Simplisties Verbond kernachtig onder woorden brachten.
Maar is dat wel zo?
Nog steeds zorgen familieleden en vrienden voor elkaar. Dat heet mantelzorg. Je zorgt voor elkaar omdat de ander dat nodig heeft, niet omdat dat je beroep , of zelfs je roeping is, maar omdat je om die ander geeft.
Dat was vroeger heel gewoon, en dat is het nu nog.
Er zijn wel wat “moderne” belemmeringen.
Soms zijn afstanden te groot om regelmatig te kunnen zorgen; tijd en (reis)kosten kunnen dan echte hindernissen zijn.
Soms is de mantelzorg moeilijk te combineren met wat je zelf zo graag wil doen: je eigen baan, je eigen gezin, sport, hobby’s…
Soms wordt de zorg die je verleent ongemerkt steeds intensiever: fysiek zwaarder, geestelijk meer belastend of beide.
Dan doen we een beroep op ons recht op zorg.
En daar is niets mis mee.
Met behulp van het PGB kunnen we naar eigen goeddunken die zorg inzetten: we houden zelf de regie.
De dreigde ons te worden afgenomen, met de bezuinigingsmaatregel die het PGB afschafte.
Geen eigen regie meer, maar overlevering aan de instanties die wel zullen bepalen hoe wij ons leven moeten inrichten.
Wat ben ik blij dat het kabinet is gevallen, en dat ook die bezuinigingsmaatregel is teruggedraaid.
Ik realiseer me meer dan ooit hoe belangrijk VRIJheid is,
OOK om je zorg te kunnen inrichten zoals het het beste in jouw leven past.